Το να νιώθεις σαν να μη ξέρεις τι κάνεις με τη ζωή σου είναι ένα από τα πιο εκνευριστικά συναισθήματα που μπορείς να έχεις. Ακόμα και αν έχεις στόχους και σχέδια, σπάνια θα τα δεις να έχουν εξέλιξη σαν μια ευθεία γραμμή.
Το πιο πιθανό είναι να τα δεις να κάνουν κύκλους, στροφές, να πηγαίνουν πάνω, κάτω, πίσω και μετά μπροστά… Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να φέρει αγανάκτηση, όμως αυτή είναι η “υφή” της ζωής. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτή. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί χώρος για περισσότερη εξέλιξη και λιγότερη απογοήτευση.
Όπως ανέφερα, το να νιώθεις “στα χαμένα” σε εκνευρίζει αλλά ας το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία. Τα πάντα στη ζωή μας τα συγκρίνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα με κάτι άλλο, έχουμε ένα “μέτρο σύγκρισης”, ώστε να μπορούμε να αντιληφθούμε την τωρινή θέση μας σε σχέση με αυτό.
Αυτό το κάτι άλλο μπορεί να ποικίλλει από έναν άνθρωπο, μια πεποίθηση, μια ιδέα, ένα αντικείμενο κλπ. Οπότε το να υπάρχει αβεβαιότητα στη ζωή σου πολύ απλά σημαίνει ότι έχει χαθεί το μέτρο σύγκρισης σου με το παρελθόν γιατί κάτι έχει αλλάξει.
Όταν είμασταν μικροί όλοι είχαμε όνειρα που αργά ή γρήγορα αλλάξανε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποτύχαμε σαν άνθρωποι, αλλά ότι ωριμάζουμε.
Είναι φυσιολογικό να αλλάξουν κάποια μέτρα σύγκρισης που έχουμε για τον εαυτό μας καθώς αλλάζουν τα ενδιαφέροντα μας, οι αντιλήψεις μας, οι στόχοι και οι συνήθειες μας.
Έτσι λοιπόν το αίσθημα της αβεβαιότητας θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε παραγωγικά ως ευκαιρία για εξερεύνηση και βελτίωση. Χρειάζεται να κάνουμε “άβολες” ερωτήσεις στον εαυτό μας για να δούμε τι έχει αλλάξει μέσα μας και γιατί.
Κατά την άποψη μου το να νιώθεις στα χαμένα είναι αναζωογονητικό γιατί αυτή η κατάσταση δημιουργεί έναν λευκό καμβά πάνω στον οποίο μπορείς να ζωγραφίσεις το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας σου. Σίγουρα είναι άβολο, αλλά μόνο εκεί υπάρχει εξέλιξη: out of your comfort zone.
Στην την άλλη μεριά του ίδιου νομίσματος, έχουμε το ίδιο συναίσθημα της αβεβαιότητας αλλά για τελείως διαφορετικό λόγο.
Ο λόγος αυτός είναι καθαρά αυτοδημιούργητος και αφορά τις προσδοκίες μας. Μερικές φορές η αίσθηση της αβεβαιότητας αποτελεί σημάδι ότι κάτι δεν είναι όπως το θέλουμε.
Εάν νιώθουμε απογοήτευση για κάτι ανεκπλήρωτο τότε σίγουρα είναι θέμα των προσδοκιών μας.
Το μυαλό μας δημιουργεί συνέχεια ασυνείδητες προσδοκίες ώστε να εξαλείψει την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Ο λόγος; Για να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τους κινδύνους πιο γρήγορα.
Αν ακούσεις κάτι πίσω από μια πόρτα τότε θα την ανοίξεις πολύ προσεκτικά και θα είσαι έτοιμος για να τη κλείσεις γρήγορα ή ακόμα και να τρέξεις. Αυτές όμως είναι προσδοκίες επιβίωσης και δεν αφορούν το θέμα μας.
Οι συνειδητές προσδοκίες
Εγώ αναφέρομαι στις προσδοκίες που θέτουμε συνειδητά και προέρχονται από λάθος κίνητρα. Προσωπικά έχω γνωρίσει αρκετές φορές τον πόνο των λανθασμένων προσδοκιών, που αργά ή γρήγορα καταλαβαίνεις ότι μόνο κακό δημιουργούν.
Το μυαλό μας μπορεί να έχει φαντασία και μπορεί να σκεφτεί για το μέλλον, αλλά πρέπει να βάλουμε ένα όριο. Όλοι θέλουμε να πετύχουμε τους στόχους μας στον προκαθορισμένο χρόνο που έχουμε δώσει, αλλά τείνουμε να ξεχνάμε την αβεβαιότητα που υπάρχει στη ζωή!
Όταν δεν πετυχαίνουμε τους στόχους μας δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είμαστε ανίκανοι, αλλά ότι δεν αφιερώσαμε την κατάλληλη προσπάθεια, ή δεν υπολογίσαμε σωστά τις απαιτήσεις των στόχων, ή γιατί όντως συνέβησαν απρόοπτα γεγονότα που μας καθυστέρησαν.
Ο λόγος που θέτουμε τέτοιες προσδοκίες είναι η ανάγκη να νιώσουμε ωραία στο παρόν, με βάση το πως θα νιώθουμε όταν εκπληρώσουμε τον στόχο μας ή όταν συμβεί αυτό που τόσο ανυπομονούμε (π.χ. ένα προγραμματισμένο ταξίδι).
Είναι όμως σαν να ζούμε στο μέλλον και αυτό είναι αντιπαραγωγικό και συναισθηματικά επικίνδυνο. Επενδύοντας χρόνο και ενέργεια σε αυτή την φανταστική εκπλήρωση το μυαλό μας ταυτίζεται όλο και περισσότερο με αυτή τη πραγματικότητα σε σημείο που πιστεύει ότι έχουμε ήδη πετύχει το στόχο μας ή ότι έχει ήδη συμβεί το γεγονός που ανυπομονούμε.
Τι θα γίνει όμως αν δεν τα καταφέρουμε ή αν συμβεί κάτι που θα αλλάξει την ροή των γεγονότων;
Η πραγματικότητα που είχαμε χτίσει στο μυαλό μας παύει πια να υπάρχει και αυτό δίνει το πράσινο φως σε αρνητικά συναισθήματα όπως απογοήτευση και αγανάκτηση!
Η εμμονή που έχουμε για να είναι το μέλλον όπως το φανταζόμαστε μας κάνει ευάλωτους στην αβεβαιότητα της ζωής!
Όταν το συνειδητοποίησα αυτό έπαψα να εστιάζω στον τελικό στόχο και συγκεντρώθηκα στις πιο εύκολα διαχειρίσιμες καθημερινές πράξεις και συνήθειες. Αυτές έχουν τη δύναμη να καθορίσουν αν θα πετύχω τους στόχους μου… και όχι απλά η πεποίθηση ότι θα τους πετύχω.
Ελπίζω τα λόγια μου να σας είναι τροφή για σκέψη και θα χαρώ πολύ να ακούσω μια διαφορετική άποψη!
